De Europese Unie wordt vaak afgeschilderd als de meest bureaucratische instelling die wij Nederlanders kennen. Een oude schoolmeester die ons telkens op de vingers tikt wanneer we ons best niet doen of huiswerk niet op tijd af hebben. De weerstand en het negatieve sentiment zijn alomtegenwoordig. Radicale partijen in het politieke spectrum gebruiken het als munitie om hun artillerie van EU-scepticisme af te vuren. ‘De bemoeizucht vanuit Brussel over de stikstof draait onze boeren de nek om’ en ‘Zuid-Europa trekt onze portemonnee leeg’. Vluchtige uitspraken die menigeen bekend zijn, maar vaak niet het hele of feitelijke juiste verhaal vertellen. In dit artikel kijken wij naar één van de voorbeelden: de stikstofcrisis. We beargumenteren dat Nederland deze crisis aan zichzelf te wijten heeft; de desbetreffende impasse zelf zal moeten oplossen; en waarom de foutieve argumenten, als het roepen om meer ruimte vanuit de Europese Unie (EU), voor de boeren niet opgaan.