Helaas, maar enigszins te verwachten, koos de FIFA voor het grote geld en niet met oog voor een duurzame voetbalinfrastructuur. Vooral de keuze voor Qatar, dat alle WK-stadions nog moet bouwen, is bijna onbegrijpelijk als je in ogenschouw neemt dat voetballanden als Nederland, Engeland en Spanje ook kandidaat waren. Maar als het aan de grootste sportbond in ons land ligt, het NOC*NSF, krijgt Nederland in 2028 alsnog een groot toernooi: de Olympische Spelen.

Om dit te bereiken heeft het NOC*NSF het Olympisch Plan 2028 opgesteld. Hierin spreekt men van “de ambitie om met sport in de volle breedte een bijdrage te leveren aan Nederland, met veel positieve effecten nú en in de toekomst”. Een mooie volzin die het een tegenstander bijna onmogelijk maakt om tegen te zijn. En nou wil ik ook niet alle positieve effecten op onze economie (naamsbekendheid, toerisme, werkgelegenheid) teniet doen, maar wel de kanttekening maken dat het sinds 2000 niet meer gelukt is de Spelen zonder (groot) miljoenenverlies te organiseren.

Vorige week bleek uit een uitgelekt onderzoek van het ministerie van Volksgezondheid dat de organisatie van de Olympische Spelen ons twee miljard euro zal gaan kosten. Hierbij is rekening gehouden met directe (bijv. kaartverkoop & tv-rechten) en indirecte (bijv. nieuwe wegen & stadions) kosten. Gezien de kosten lijkt het me fair een open maatschappelijk debat over onze kandidatuur te houden. We moeten oppassen niet alleen in superlatieven te spreken, maar ook naar de andere kant van de medaille kijken. Zonder draagvlak geen spelen. Want die houden we immers toch voor het volk?

Deze column is geschreven door Robert Heij (voorzitter PerspectieF) en verscheen op 19 juli 2011 in het Friesch Dagblad.